Mijn levenslijn..
Hallo, ik ben Maria Fernanda de Jager-Montes. Geboren in 1986 te Pereira (Colombia). Toen ik een half jaar was ben ik afgestaan door mijn moeder en heb ik het eerste half jaar in een kindertehuis gewoond. De 3 jaren erna heb ik bij een medewerkster van dat tehuis in huis gewoond. Ik werd daar goed verzorgd door haar familie en zag hen dan ook echt als MIJN familie. Helaas liep de relatie tussen mijn pleegouders stuk, waardoor ik voor adoptie in aanmerking kwam. Een paar maanden later werd ik dan ook geadopteerd door mensen en kwam ik in Nederland terecht. Hier groeide ik in een klein plaatsje genaamd Kattendijke (Zeeland) op bij een liefdevolle familie. Ik ben altijd een vrolijk kind geweest. Toen ik 15 was kreeg ik voor het eerst problemen.. Ik voelde me vaak eenzaam, ondanks mijn lieve familie en vrienden in Nederland. Ook werd ik langzaam steeds onzekerder. Toen ik mijn VMBO-T diploma had gehaald ben ik de opleiding Grafisch Vormgeven in Rotterdam gaan doen, omdat ik behalve tekenen geen idee had wat ik wilde gaan doen in de toekomst. Het eerste jaar op het Grafisch lyceum ging erg goed, ik haalde goede cijfers. Ik deed erg mijn best op school. Tot het tweede jaar.. Ik begon concentratieproblemen te krijgen op school. Mijn cijfers waren goed, maar ik moest er ontzettend hard voor werken. Mijn hoofd was met hele andere dingen bezig.. Ik had ook het gevoel dat er echt iets mis was met mij en dat andere mensen dat ook zagen. Ik kreeg echt een negatief zelfbeeld en school ging ook slecht voor mijn gevoel. Ik ben dan ook gestopt. Toen begonnen pas echt alle problemen! Ik zat alle dagen thuis en had slapeloze nachten waardoor ik me nog slechter ging voelen. Het leven had echt geen zin meer voor mij, dus begon ik te stoppen met eten en overdosis medicijnen te slikken. Mijn ouders waren in die tijd echt machteloos. Ze ging het echt niet meer thuis, ik had echt proffessionele hulp nodig. Eerst werden er persoonlijke testen gedaan, waaruit bleek dat ik zwaar depressief was en snel hulp moest krijgen. Ook kreeg ik Prozac voorgeschreven door de psychiater die mijn stemmingswisselingen moesten onderdrukken. In die tijd zag ik er slecht en opgeblazen uit door de medicijnen. Zo verstreken een paar maanden.. Langzaam ging het weer wat beter met mij.. En dat kwam niet door de medicijnen. Die probeerde ik die zo min mogelijk te slikken, omdat Prozac de bijwerking heeft dat je er behalve slaperig ook misselijk van kan zijn. Wel ging ik elke week minstens 2 keer naar een psychologe om te praten. Dit kon mischien leiden tot de oorsprong van mijn psychische problemen. Want alleen als je weet wat het probleem is, dan kun je een oplossing ervoor proberen te vinden. Na veel praten zag ik in dat de identiteits problemen vooral ook met mijn adoptie te maken hadden. Iets waar veel geadopteerden last van hebben. Herinneringen kwamen ook weer naar boven. Van vroeger de dag van mijn adoptie en de eerste dagen in Nederland.Wat heb ik zo verkeerd gedaan dat ik mee moet met een stel vreemde mensen, terwijl mijn familie niks doet, mij alleen maar na kijkt als ik word meegenomen?! En de eerste paar dagen in Nederland.. Paniekaanvallen als mijn moeder een eindje gaat hardlopen, of als mijn vader in de zomeravonden bezig is in de tuin, bang dat ze me verlaten terwijl ik in bed lig..
Ik besloot weer een baantje te gaan zoeken, om een dagbesteding te hebben. Ik werd aangenomen bij een supermarkt, de Agrimarkt. Hier heb ik een paar maanden gewerkt, tot ik besloot dat ik toch weer een opleiding wilde gaan doen. Ik zag mezelf niet de rest van mijn leven een ongeschoold baantje doen. De kappers
opleiding leek me toen een goede optie, omdat het niet zo’n zware opleiding is en ik er mischien toch nog wat creativiteit in zou kunnen. Eenmaal bezig met de opleiding begon me dit ook na een half jaar te vervelen. Maar ik was in iedergeval bezig..en had een leuk vooruitzicht. Ik zou in de zomer na 13 jaar weer mijn pleegouders en grote zus gaan ontmoeten in Colombia!
De reis naar Colombia was heel mooi en indrukwekkend, al heeft het mijn beeld over het land wel veranderd. Vroeger als klein meisje zag ik alleen de mooie dingen van het land en nu zag ik ook wat voor armoede en ellende er is. Ik besefte vanaf dat moment dat ik heel veel geluk heb dat ik in Nederland woon en een goede toekomst kan opbouwen. Iets waar ik eerder heel anders over dacht!
Terug in Nederland begon mijn 2e leerjaar Allround Kapper weer. Mentaal voelde ik me veel sterker en dat was te merken in veel dingen. Stiekem begon ik ook steeds meer terug te verlangen naar het Grafisch Vormgeven. Uiteindelijk ben ik gaan bellen, met de afdelingsleider om te vragen of ik als nog weer kon instromen in/bij de opleiding. Aangezien mijn cijfers toch wel goed waren geweest die jaren dat ik daar op school had gezeten, en hij mij en ons gesprek toen nog kon herinneren, wilde de afdelingsleider me graag de kans weer geven de opleiding weer op te pakken. Het hield wel in dat ik het tweede leerjaar weer opnieuw zou doen, maar dat vond ik niet erg. Zo kon ik het vak weer rustig, zonder spanningen oppakken. Wat was ik blij op dat moment!
Vanaf het moment dat ik weer terug naar het Grafisch Lyceum ben gegaan, ging het ook weer zo goed dat ik geen gesprekken met Psychologen meer had en de medicijnen waren allang verleden tijd. Ik had het allemaal niet meer nodig.. Tenslotte heb ik gemerkt: Psychologen kunnen je niet beter maken, ze kunnen je alleen helpen een andere kijk te geven op dingen. Degene die het uiteindelijk moet doen ben jij zelf!
Bepaalde dingen in het leven kan je niet veranderen, je kan het alleen verbeteren.
Nu zit ik in het laatste jaar Grafisch Vormgeven en ben ik bijna klaar met mijn laatste stage. In het nieuwe jaar 2011 zal ik na een kleine 7 jaar toch eindelijk mijn diploma Grafisch vormgeven halen. Hierna wil ik zeker nog HBO gaan doen. Wat precies weet ik nog niet, ik heb nog zo veel toekomst plannen en wensen. Zo ook de grote wens mijn echte biologische moeder te vinden. Zij is al heel mijn leven een belangrijk persoon voor me geweest!
Tenslotte voor mijn ouders hier in Nederland:
Vroeger schreeuwde ik wel eens: Jullie zijn niet me ouders!
Maar ik heb me vergist..
Want wat zijn nou echte ouders?
Mensen die je op de wereld zetten?
Of mensen die er voor je zijn als je blij bent of verdrietig?
Jullie zijn er altijd onvoorwaardelijk voor ons
“jullie adoptie kindjes” geweest,
ook in de laatste, veel moeilijke jaren.
Ik noem jullie dan ook echt “mijn ouders”
